Marco Hennis, Ambassadeur van Nederland in Oostenrijk.
Introductie:
Geboren te Haarlem op 1 februari 1955. De heer Hennis is de middelste uit een gezin van drie zonen.
Na de middelbare school was zijn grootse wens om arts te worden maar werd voor de opleiding medicijnen uitgeloot. Naar aanleiding daarvan heeft hij toen gekozen voor de studie ‘Sociale & Organisatie Psychologie’ aan de universiteit van Leiden. Deze studie sloot hij af in 1981.
Vanaf 1983 begon zijn loopbaan bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Voordat hij aantrad als Ambassadeur in Oostenrijk (2015) is hij werkzaam geweest in verschillende functies in verschillende steden in de wereld zoals, Islamabad, Belgrado, Den Haag, Brussel, Parijs, Sarajevo, Kabul en in Istanbul.
In 2008 werd hij Grootmeester van het Huis van Hare Majesteit de Koningin (tot mei 2013) en vervolgens Grootmeester van het Huis van Zijne Majesteit de Koning. In deze functie heeft hij volgens krantenartikelen uit die tijd kunnen bijdragen aan een soepel verlopen troonswisseling in 2013 en de modernisering van het Hof.
Sinds juli 2015 bekleedt de heer Hennis de functie van Buitengewoon en Gevolmachtigd Ambassadeur te Wenen en Permanent Vertegenwoordiger bij IAEA en VN.
Dat zijn de wapenfeiten, maar wat voor karakter gaat er schuil achter deze persoon…
Hij omschrijft zichzelf als duidelijk, aanwezig, ongeduldig, bescheiden, verbindend, geïnteresseerd in de mens en direct. Op de vraag hoe zijn moeder hem zou omschrijven antwoordt hij met ‘ongeduldig, soms slordig maar ook vriendelijk en hartelijk’.
In welk opzicht Nederland en Oostenrijk van elkaar verschillen antwoordt hij liever naar overeenkomsten te zoeken dan naar verschillen. ‘Nederland en Oostenrijk verschillen in geschiedenis, ligging en mentaliteit.’
‘Beide landen zijn middelgroot, worden beide gekenmerkt door ondernemingszin, het duidelijke zoeken naar kansen; en beide zijn ook een beetje belerend van aard. Maar het blijft moeilijk landen met elkaar te vergelijken.’ Nogmaals, hij doet het ook niet omdat het niets brengt.
De drijfveer om iedere morgen weer aan de slag te gaan is de vrijheid die hij ervaart en zoekt in zijn werk, uiteraard binnen de grenzen van een ambtelijke en vertegenwoordigende functie. Hij voegt hieraan toe dat hij in zijn positie als ambassadeur graag trouw wil blijven aan eigen opvattingen en een open oor en oog voor zijn omgeving wil hebben. ‘Belangrijk in deze functie is een positieve en optimistische inborst.’ Hij is blij dat hij daarover beschikt.
Terugkijkend op zijn carrière tot nu toe kan en wil hij niet zeggen wat het mooiste moment is geweest. ‘Er zijn vele mooie momenten geweest maar ook angstige in een gewelddadig Kabul.’ Het benoemen van de mooiste of moeilijkste momenten ligt niet zo in zijn aard, hij vindt dat daarmee het werk al gauw beperkt tot een show van hoogtepunten. Het leidt af van het interessante en normale van iedere dag. In dat laatste kunnen veel mensen zich gemakkelijker herkennen. Niet zo zeer in exotische hoogte- en dieptepunten.
In de zomer van 2019 gaat hij Oostenrijk weer verlaten voor een volgende functie. Zijn voorkeur gaat uit naar een post binnen Europa. Wat hij het meest gaat missen van zijn verblijf in Wenen is de Musikverein. Als diplomaat heeft hij gratis toegang tot deze prachtige concertzaal. Hij heeft daar dan ook zo vaak als zijn drukke agenda het toestond gebruik van gemaakt.
Op de vraag wat hij de Nederlandse vereniging wil meegeven is zijn antwoord dat hij zou wensen dat de vereniging extra aandacht schenkt aan de “oudere” Nederlanders in Wenen, die niet aktief zijn op het internet en dreigen te vereenzamen. Daar ligt volgens ondergetekende een taak voor ons allen en zouden eens goed moeten nadenken hoe we daar inhoud aan kunnen geven.
We bedanken de heer Hennis voor dit interview en wensen hem alvast namens de Nederlanders in Wenen veel succes op zijn volgende post.
